ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 6 บทที่ 1

เลี่ยนเฟยหงกล่าวพลางกระโดดตั้งท่าต่อสู้กึ่งกลางถนนหลักอันโล่งกว้าง

คนทั้งห้ามองมันอย่างใจจดใจจ่อ

ครั้นแล้วพลันมีความรู้สึกตาพร่ามัว

เห็นเพียงฝ่ามือซ้ายที่สวมถุงมือเหล็กของเลี่ยนเฟยหงฟันออกไป กระบวนท่ายังไม่เสร็จสิ้น มือขวาพลันพลิกมือชักดาบโค้งตรงข้างเอวออกมาตวัดโจมตีจากล่างขึ้นบน พลังดาบยังไม่สิ้นสุด มือซ้ายก็กางพัดเหล็กรำไว้ตรงหน้าอก ขณะเงาพัดสีดำฉวัดเฉวียน ดาบก็กลับคืนฝักแล้ว ง่ามนิ้วมือขวาของมันหนีบมีดบินสองเล่มขว้างไปสู่ฟ้า พัดเหล็กเก็บเสียบกลับสายคาดเอว มือทั้งสองรับมีดบินที่ร่วงลงเอาไว้ เก็บสู่ฝักหนังด้านหลังซ้ายขวา

ชั่วลมหายใจ มือทั้งสองของเลี่ยนเฟยหงสับเปลี่ยนอาวุธหลายประเภทติดต่อกัน ชักเร็วเก็บเร็ว ขณะรั้งกระบวนราวกับไม่เคยเกิดอะไรขึ้นทั้งสิ้น ทุกสิ่งเมื่อครู่เป็นเพียงวิทยากล ความเร็วเพลงหัตถ์นั้นผ่าเผยอย่างมาก

ไต้ขุยได้ยินชื่อเสียงวรยุทธ์แปดมหาเลิศของสำนักคงถงมานานแล้ว แต่เพราะคงถงห่างไกลกวนซี มันยังไม่มีโอกาสได้เปิดหูเปิดตามาก่อน ตอนนี้มองเห็นท่านเฟยหงเผยทักษะเยี่ยมยุทธสมคำเล่าลือ ในใจยินดีที่เร่งมาเข้าร่วมเป็นพวกจิงเลี่ยในครั้งนี้มากขึ้นกว่าเดิม

…หากว่าท่านเฟยหงร่วมเดินทางกับพวกเราก็จะมีโอกาสร่ำเรียนวิชายุทธ์สำนักคงถง มีผลดีต่อสำนักซินอี้ของข้าอย่างมากเป็นแน่! โอกาสเช่นนี้จะให้ข้าแลกมาด้วยการลดอายุขัยสิบปีก็ยินยอม!

จิงเลี่ยมองดูการแสดงนี้ก็หัวใจกระตุกเช่นเดียวกัน แต่มันมิได้เผยออกมาบนใบหน้า ยังคงเอาแต่ยิ้มน้อยๆ อย่างไม่สนใจอยู่ตลอด

“นางหนู เป็นอย่างไร” เลี่ยนเฟยหงมองถงจิ้งอย่างภาคภูมิใจ “เห็นเช่นนี้คงอยากเรียนมากกระมัง ยังไม่รีบกราบอาจารย์?”

ถงจิ้งกลับยังคงส่ายหน้าอย่างแน่วแน่ “มิได้”

เลี่ยนเฟยหงดุจมีฟ้าผ่ากลางศีรษะโดยแท้ มือทั้งสองจับเส้นผมเอาไว้ มันมิอาจเชื่อว่าบนโลกจะมีคนวัยเยาว์ที่ชอบฝึกยุทธ์คนหนึ่งคนใดเอ่ยปากปฏิเสธเรียนวรยุทธ์สำนักคงถง…ซ้ำยังเป็นท่านเลี่ยนเฟยผู้นี้ถ่ายทอดด้วยตัวเอง!

“เพราะเหตุใดกัน” สุ้มเสียงของเลี่ยนเฟยหงเหมือนแทบจะร้องไห้ออกมา “เรียนกับข้ามีอะไรไม่ดี…”

“นั่นมิได้เกี่ยวกับดีไม่ดี” ถงจิ้งชี้จิงเลี่ยและเยียนเหิง “ข้าเรียนยุทธ์กับพวกมันแล้ว ย่อมมิอาจกราบอาจารย์อื่นได้อีก”

“อะไรนะ” เลี่ยนเฟยหงหัวเราะประหลาด เผยฟันแย้มยิ้มขึ้นมา “เหอะๆๆ เพียงเหตุผลง่ายดายเช่นนี้? เช่นนั้นก็ง่าย!”

มันยื่นมือจับด้ามอาวุธตรงข้างเอวซ้ายขวาเอาไว้ “เช่นนั้นข้าจะโค่นล้มทั้งสองคนต่อหน้าเจ้า เป็นเช่นไร ขอเพียงพิสูจน์ว่าข้าแข็งแกร่งกว่าพวกมัน เช่นนั้นข้าก็จะยิ่งมีคุณสมบัติเป็นอาจารย์เจ้ามากกว่าพวกมัน!”

เยียนเหิงมองเห็นอาวุโสที่มีสถานะตำแหน่งสูงกว่าตนเองท่านนี้กลับพลันจะประมือกับตนเอง ก็อดมิได้ที่จะเคร่งเครียดจนกระเพาะหดเกร็ง

จิงเลี่ยที่นั่งอยู่บนหลังม้ากลับมิได้สนใจ ท่าทีพร้อมเอาจริงตลอดเวลา แต่ก็คล้ายมิได้เตรียมลงมือใดๆ เลย

เลี่ยนเฟยหงมองจิงเลี่ยกับเยียนเหิงและกล่าวอีก “ไม่สู้ก็ได้ ขอเพียงพวกเจ้ารู้ว่าสิ่งใดควรมิควร อนุญาตให้นางหนูคนนี้กราบข้าเป็นอาจารย์ด้วย ข้าก็จะไม่ทำให้พวกเจ้าลำบากใจ…แน่นอนว่าในอาจารย์ทั้งสาม ข้าคือ ‘อาจารย์ใหญ่’!”