ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 15 ตอนที่ 3

หนิงเชวียคิดตามอยู่ครู่หนึ่งก็เข้าใจถึงสิ่งที่สหายต้องการบอก และแล้วมันก็นึกไปถึงเมื่อคราวที่เฉินผีผียกตัวอย่างให้ฟังในจดหมายตอนมันเพิ่งขึ้นหอจิ้วซูอ่านตำราใหม่ๆ สายตาจึงมีทั้งความชื่นชมและความหมั่นไส้

“เจ้านี่มันหมกมุ่นอยู่แต่เรื่องกินกับเรื่องอิสตรีอย่างแท้จริง จะเปรียบเทียบอะไรล้วนหนีไม่พ้นสองหัวข้อนี้ แต่ก็ง่ายต่อการเข้าใจดี”

ศิษย์พี่สามกับเฉินผีผีรับคำสั่งจอมปราชญ์ให้ขึ้นมาช่วยแก้ข้อสงสัยจากการอ่านตำราให้มัน แต่จะเข้าใจได้มากน้อยแค่ไหนคงต้องพึ่งพาสติปัญญาของตัวเองแล้ว หลังเฉินผีผีอธิบายจบ หนิงเชวียก็ตั้งใจว่าตอนกลางคืนจะย้อนทำความเข้าใจอีกสักครั้ง มันอยู่ในนี้มานานกว่าสิบวันแล้ว มิรู้ว่าโลกภายนอกเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง จึงเอ่ยถามขึ้นว่า

“ฉางอันยังสงบสุขดีหรือไม่”

เฉินผีผีย้อนถาม

“ฉางอันเคยไม่สงบสุขด้วยหรือ เจ้าเป็นห่วงเรื่องอะไรกันแน่”

หนิงเชวียตอบ

“ดูเหมือนในราชสำนักจะมีคนไม่ชอบขี้หน้าข้าอยู่ ข้ารู้ว่าก่อนข้ากลับมา มีคนคิดจับตัวซังซังไปสอบปากคำที่กรมทหาร โชคดีที่ตอนนั้นมีเจ้าอยู่ด้วย”

เฉินผีผีพยักหน้า

“เรื่องนั้นถูกคลี่คลายไปแล้ว เจ้าเลิกห่วงได้”

หนิงเชวียส่ายหน้า

“แล้วหลวงจีนสองรูปที่พวกเราเจอบนถนนเมื่อสิบกว่าวันก่อนนั่นเล่า ฉางอันเป็นเมืองใหญ่ มีผู้คนมากมาย เหตุไฉนพวกมันจึงไปดักรอในสถานที่ที่ข้าจะไปได้เล่า การพบกันครั้งนั้นต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ไม่แน่ว่าอาจจะมีคนคิดจัดฉากขึ้นก็ได้”

เฉินผีผีนิ่วหน้าถาม

“เจ้ากำลังสงสัยอะไร”

“ในฉางอันมีเพียงหน่วยเทียนซูกับกรมทหารเท่านั้นที่สามารถระบุตำแหน่งของข้าได้รวดเร็วแม่นยำ”

หนิงเชวียเปรยขึ้นก่อนกล่าวต่อว่า

“มิรู้ว่าเป็นขุมกำลังฝ่ายใดที่แจ้งข่าวแก่เต้าสือ”

ยิ่งฟังคิ้วของเฉินผีผีก็ยิ่งขมวดแน่นเป็นปม

“ช่วยเหลือคนนอกมาท้าสู้กับคนของสถานศึกษาเราอย่างนั้นรึ หึๆ เกรงว่าต่อให้เป็นกรมทหารก็ไม่มีผู้ใดมีขวัญเทียมฟ้าเช่นนี้ หรือพวกมันไม่กลัวว่าหลังเรื่องราวถูกเปิดเผยจะถูกชาวเมืองฉางอันก่นด่าสาปแช่งจนตาย”

หนิงเชวียใช้ชีวิตอยู่ในกองทัพมาหลายปี ย่อมรู้ถึงจิตวิญญาณของเหล่าทหารหาญเป็นอย่างดี จึงแย้งมา

“ขอเพียงมั่นใจว่าเป็นผลดีต่อชาติบ้านเมือง พวกแม่ทัพนายกองทั้งหลายมีหรือจะสนใจกับคำก่นด่า”

เวลาต่อจากนั้น เฉินผีผีโอ้เอ้อยู่ต่อจนได้กินหม้อไฟหมูสามชั้นกับผักดองของซังซังจนอิ่มแปล้ แล้วค่อยเช็ดปากมันย่องเอื้อนเพลงในลำคอสะบัดก้นจากไปอย่างไร้ยางอาย โดยทำเป็นมองไม่เห็นพื้นที่เลอะเทอะและถ้วยชามที่กองสุมเหมือนเนินเขาลูกย่อมๆ รวมถึงยังไม่สนใจเสียงสาปแช่งให้พลัดตกหน้าผาของหนิงเชวียที่ไล่ตามหลังไปอีกด้วย