ทดลองอ่าน รหัสลับหลันถิงซวี่ ตอนที่ 2

สามารถอ่านตอนก่อนหน้าได้ที่ >> ตอนที่ 1

“รีบพาข้าไปดู!” ชุยเหมี่ยวร้องสั่ง หลางส่านเอ๋อร์ลากเขาออกวิ่ง เผยเสวียนจิ้งเองก็รีบวิ่งตามออกไปรวดเร็วไม่แม้แต่จะเสียเวลาขบคิดอะไรทั้งสิ้น

ที่สวนด้านหลังมีเรือนหลังเล็กอยู่สองห้อง พวกมันล้วนเชื่อมต่อติดกัน เจดีย์ขาวตั้งตระหง่านอยู่ทางด้านหลังของห้องที่อยู่ทางขวามือ

ห้องทางด้านซ้ายประตูเปิดอ้า ภายในห้องมืดสนิท

หลางส่านเอ๋อร์หยุดนิ่งอยู่ที่หน้าประตู “ข้ายังไม่ทันได้พูดอะไร ผู้เฒ่าจย่าเขา…เขาก็…” ไม่ว่าเช่นไรหลางส่านเอ๋อร์ก็ไม่ยอมชักเท้าเดินต่อ

ชุยเหมี่ยวรับโคมไฟในมือของหลางส่านเอ๋อร์ไปถือไว้ เขายกมันขึ้นสูง ส่วนเผยเสวียนจิ้งก็เดินตามหลังเขาเข้าไปในห้องติดๆ

ห้องมีขนาดเล็กมาก ตั่งดินที่อยู่ตรงกันข้ามประตูมีเสื่อผืนหนึ่งปูทับอยู่ ที่อยู่ติดผนังคือโต๊ะเล็กตัวหนึ่ง มีเบาะสานรองนั่งอีกชิ้นวางทิ้งอยู่ข้างๆ นอกจากนี้แล้วในห้องก็ไม่มีเครื่องเรือนอื่นใดอีก บนพื้นบนกำแพงดิน อีกทั้งผนังสี่ด้านล้วนว่างเปล่า เทียนไขหนึ่งเดียวบนโต๊ะเล็กยังคงมีควันจางๆ ลอยอ้อยอิ่ง คล้ายเพิ่งจะดับไปได้ไม่นาน กลิ่นหอมหวานคล้ายมีคล้ายไม่มีเจืออยู่ในอากาศจางๆ

บนพื้นกลางห้องมีคนนอนคว่ำหน้าอยู่ แสงจากโคมไฟส่องอยู่บนร่างของเขาพอดี เปลี่ยนเส้นผมสีขาวบนศีรษะกับดินที่เปรอะเปื้อนอยู่บนตัวให้กลายกลับเป็นสีแดงจางๆ ราวกับอาบอยู่กลางกองเลือด

เผยเสวียนจิ้งใจเต้นตึกตักๆ…ผู้เฒ่าจย่า

ชุยเหมี่ยวปักโคมไฟลงบนพื้นดินข้างๆ ก่อนจะลงมือพลิกร่างของอีกฝ่าย

เป็นชายชราหนวดเคราผมเผ้าขาวโพลนจริงด้วย ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคนผู้นี้คงไม่แคล้วต้องเป็นผู้เฒ่าจย่าแน่ ชุยเหมี่ยวตรวจดูลมหายใจชายชราครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดออกมาเบาๆ “เขาสิ้นใจแล้ว”

“น่าแปลก” เผยเสวียนจิ้งพูด

“ใช่ น่าแปลกจริงๆ” ชุยเหมี่ยวเห็นพ้อง “ดูไม่เหมือนถูกพิษ ร่องรอยบาดแผลภายนอกที่ทำให้ถึงแก่ชีวิตอะไรก็ไม่มี”

ชายชราอายุร่วมร้อยล้มตายอยู่กับพื้นในห้องของตนเอง แน่นอนย่อมไม่ใช่เรื่องน่าประหลาดใจแต่ประการใด ต่อให้ปีกจมูกเขามีคราบเลือดเกาะอยู่ ก็พออนุมานได้ว่าอาจเกิดเพราะหน้าฟาดกระแทกพื้นตอนล้มลง ที่น่าแปลกก็คือสีหน้าของจย่าชาง…

นี่เป็นใบหน้าที่อาบอิ่มด้วยรอยยิ้มเกินงาม ปากที่ฟันฟางร่วงหมดสิ้นนั้นดูไม่ต่างอะไรกับถ้ำที่มืดสนิท จย่าชางคล้ายกับขาดใจตายกะทันหันขณะกำลังลิงโลดยินดี

ก่อนตายเขาได้เห็นอะไรกันแน่ มีอะไรที่ทำให้ชายชราอายุร่วมร้อยหัวเราะเสียสติจนขาดใจตายไปแบบนี้ได้

“ท่านดูนี่” เผยเสวียนจิ้งหยิบของบางอย่างขึ้นจากพื้น ยื่นส่งให้กับชุยเหมี่ยว

มันคือหยกขาวเนื้อละเอียดชิ้นหนึ่ง มันบางเสียจนเหมือนแสงจะลอดผ่านได้ “หยกชั้นเลิศ” ชุยเหมี่ยวเอ่ยปากชื่นชม “แต่ว่าเจ้าของสิ่งนี้เอาไว้ใช้ทำประโยชน์อันใด”

เผยเสวียนจิ้งเองก็ไม่เคยเห็นแผ่นหยกลักษณะเช่นนี้มาก่อน ตรงกลางของมันนูนสูงขึ้นเล็กน้อย ทั้งสองข้างโก่งขึ้นเป็นรูปสามเหลี่ยม คล้ายนกที่กำลังกางปีกออก แผ่นหยกมีขนาดไม่ใหญ่นัก วางไว้ในอุ้งมือได้พอดี

ชุยเหมี่ยวพลิกดูอีกด้าน “ตรงนี้ทำไมถึงหายไปมุมหนึ่ง คล้ายเพิ่งถูกทุบแตก…”