ทดลองอ่าน รหัสลับหลันถิงซวี่ ตอนที่ 2

ถ้อยความที่ดูคล้ายรู้จัก ลายมือที่เหมือนจะเคยเห็นที่ไหนมาก่อน…ยังมีกลิ่นหอมหวานกำซาบไปทั้งใจที่ลอยละล่องอยู่ในอากาศอีก ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนงดงาม เผยเสวียนจิ้งหัวเราะ ‘คิกคัก’ ออกมา

“แม่นางๆ!” มีคนเรียกนางอยู่ทางด้านหลัง

เผยเสวียนจิ้งไม่ได้หันกลับไปมอง แผ่นฟ้าผืนปฐพีหมุนคว้าง ตอนนี้หากนางขยับตัวคงได้เป็นลมล้มลงกับพื้นแน่ แต่ถึงกระนั้นนางยังคงพยายามประคองตัวยืนนิ่งอยู่กับที่ รอให้คนคนนั้นเดินมาปรากฏตัวอยู่ต่อหน้านาง

“เสวียนจิ้ง…แม่นางจิ้ง”

เป็นเขา ในที่สุดนางก็ได้พบกับเขา!

เผยเสวียนจิ้งน้ำตาคลอเบ้ามองไปยังผู้ที่มา “ในที่สุดข้าก็หาท่านพบ” นางพูดสะอึกสะอื้น “ท่านไปหลบอยู่ไหนมา ทำไมถึงต้องให้ข้าลำบากลำบนตามหาท่านเช่นนี้ด้วย ข้าทำผิดอันใดกระนั้นหรือ หรือว่าท่านไม่ชอบข้าอีกต่อไปแล้ว”

“แม่นาง ท่านพูดเหลวไหลอันใด”

“ใช่แล้ว ข้ากำลังพูดเหลวไหล ข้าจะกล่าวโทษท่านได้เช่นไรกัน ท่านเป็นคนดีที่สุดในปฐพี เป็นคนที่น่ารักที่สุด…”

“แม่นาง” เขายื่นแขนทั้งสองข้างเขย่าร่างของนาง นางใช้จังหวะนี้ล้มตัวเข้าสู่อ้อมแขนของเขา นึกไม่ถึง ร่างที่ซีดเซียวซูบผอมจนเหมือนจะไม่อาจต้านทานแรงลมได้นี้ อ้อมแขนกลับอบอุ่นเต็มไปด้วยพละกำลัง เพียงพอที่จะทำให้นางเคลิบเคลิ้มตกอยู่ในภวังค์

เผยเสวียนจิ้งเอ่ยชื่อที่นางเฝ้าคิดถึงอยู่ทุกเช้าค่ำออกมาเบาๆ “ฉางจี๋…”

ความมืดมิดย่างกราย ครอบคลุมไปทั่วทุกหัวระแหง