ทดลองอ่าน รหัสลับหลันถิงซวี่ ตอนที่ 4

ดังนั้นภายใต้อากัปกิริยาและคำพูดของชุยเหมี่ยว เมื่อผนวกกับความสามารถเฉพาะตัวในการเกลี้ยกล่อมผู้คน ความมั่นใจที่มีอิทธิพลต่อจิตใจของสตรีเป็นพิเศษของเขา ย่อมทำให้บรรดาอิสตรีทั้งหลายนึกเลื่อมใสศรัทธาในตัวเขาอย่างไม่คิดเคลือบแคลงสงสัย ต่อให้เขากำลังคุยโม้โอ้อวดอยู่ก็ตามที

แต่เผยเสวียนจิ้งไม่ใช่สตรีพวกนั้น นางเชื่อมั่นในตนเองเหนือสิ่งใด

ดังนั้นหลังจากเข้าไปกล่าวอรุณสวัสดิ์ทักทายท่านอากับอาสะใภ้เสร็จ เผยเสวียนจิ้งก็สั่งอาหลิงให้ช่วยไปจัดการเรื่องเรื่องหนึ่งแทนนาง

ไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม อาหลิงก็กลับมา

“คุณหนูๆ!” นางพูดตื่นเต้น “ที่หลังวัดเจิ้นกั๋วมีเรือนพำนักอยู่หลังหนึ่งจริงๆ! ข้าลองไปสอบถามดู เจ้าของเรือนพำนักหลังนั้นเป็นชายชราที่ชื่อจย่าชางจริงอย่างที่คุณหนูว่าไว้ คุณหนู ทุกอย่างเป็นเหมือนที่คุณหนูพูดไว้ไม่ผิด”

เผยเสวียนจิ้งรีบถาม “ในเรือนตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง เจ้าได้เข้าไปหรือไม่”

“ข้าไม่ได้เข้าไป ประตูเรือนปิดอยู่ ข้าเคาะอยู่นานสองนาน แต่ก็ไม่มีคนมาเปิด”

“ในเรือนไม่มีคนขานตอบกระนั้นหรือ”

อาหลิงส่ายหน้า “ข้าแนบตาผ่านช่องว่างตรงบานประตูเข้าไป ในเรือนมีก็แต่ความว่างเปล่า”

ประหลาดจริง เผยเสวียนจิ้งคิด คืนนั้นนางยังเห็นกับตาเลยว่าที่นั่นมีคนอยู่เต็มไปหมด เผยเสวียนจิ้งถาม “ข้าบอกกับเจ้าว่าในเรือนมีเด็กหนุ่มอยู่คนหนึ่งชื่อหลางส่านเอ๋อร์ เจ้าได้พบเขาหรือไม่”

“ไม่มี ที่นั่นไม่มีใครอยู่เลยแม้แต่คนเดียว”

“งั้นหรือ” เผยเสวียนจิ้งผิดหวังยิ่งยวด ดูท่าการไปของอาหลิงคราวนี้คงเสียเที่ยวเปล่าแล้ว

อาหลิงพูด “แต่ว่า…ต่อมาข้าได้ลองถามคนคนหนึ่ง”

“ใคร”

“เด็กสาวคนหนึ่ง อายุพอๆ กันกับข้า”

ในความทรงจำของเผยเสวียนจิ้ง เรือนพำนักของจย่าชางนับว่าไกลจากย่านชุมชนไม่น้อย ละแวกนั้นดูเหมือนจะไม่มีบ้านพักอาศัยอะไรแม้แต่หลังเดียว นางถามอาหลิง “แล้วเจ้าไปพบเจอนางได้เช่นไร”

“ข้ามองซ้ายมองขวาอยู่ที่หน้าเรือนหลังดังกล่าวอยู่เป็นนาน แต่พอไม่พบเจอใครสักคน ในใจก็เริ่มนึกกลัว รู้สึกว่าที่นั่นมันวิเวกวังเวงชวนขนหัวลุกอย่างไรก็ไม่รู้ ขณะที่กำลังจะเดินออกมา ข้าก็เห็นนางเดินตรงเข้ามาพอดี”

“เจ้าก็เลยถามนาง?”

“ไม่ใช่ นางเป็นคนเข้ามาคุยกับข้าก่อน สุดท้ายหลังจากนางเอ่ยปาก ข้าก็ตกใจแทบเต้น”

“ทำไม”

อาหลิงพูดตื่นเต้นตื่นตระหนก “นางบอกว่าเมื่อห้าวันก่อนที่เรือนพำนักของผู้เฒ่าจย่าชางมีคนตาย นางเห็นข้าเดินไปเดินมาอยู่ที่หน้าประตู เลยตั้งใจเข้ามาบอกให้ข้ารู้ บอกข้าให้รีบไปเสีย อย่าได้รบกวนวิญญาณคนตายเด็ดขาด”

พัดโปร่งในมือเผยเสวียนจิ้งหล่น ‘ตุ้บ’ ลงกับพื้น “เป็นไปได้อย่างไรกัน”

อาหลิงถาม “อะไรเป็นไปได้เป็นไปไม่ได้”

เผยเสวียนจิ้งก้มเก็บพัดโปร่งขึ้นมาด้วยตนเอง “แล้วนางยังพูดอะไรอีก”

“นางบอกว่าหลังผู้เฒ่าจย่าตายไป ศพก็ถูกนำไปตั้งไว้ที่วัดเจิ้นกั๋ว นางได้ยินเลาๆ ว่าเรือนพำนักหลังนั้นอดีตองค์จักรพรรดิพระราชทานเงินสร้างขึ้น ไม่แน่ว่าจักรพรรดิองค์ปัจจุบันอาจเรียกคืนแล้วก็เป็นได้”

สมองของเผยเสวียนจิ้งสับสนวุ่นวายไปสิ้น

คำพูดของอาหลิงยืนยันได้ถึงความทรงจำของนาง แต่ปัญหาอยู่ตรงข่าวสารที่สำคัญที่สุดกลับมีปัญหา

“หลางส่านเอ๋อร์เล่า เจ้าได้ถามนางหรือไม่ว่ารู้จักคนที่ชื่อหลางส่านเอ๋อร์หรือไม่”

อาหลิงตะลึงลานตอบ “ข้าลืมถามไป”

โปรดติดตามตอนต่อไป…

สามารถอ่านตอนอื่นๆได้ที่ >> ตอนที่ 1 | ตอนที่ 2 | ตอนที่ 3 | ตอนที่ 4