ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ บทที่ 1

หากว่าตีกันขึ้นมาจริงๆ ไม่รู้ว่าในบรรดาพวกมันจะมีกี่คนที่มิได้กลับบ้าน…

หมาปารอจนทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว ในที่สุดก็ทำลายความเงียบ ยิ้มยิงฟันสีเหลืองสองแถวนั้นพลางกล่าวขึ้น

“ข้าว่ายามอู่ก็ล่วงเลยไปนานแล้วนะ ผู้เฒ่าจวง ยังจะให้พี่น้องด้านนอกตากฝนอีกหรือ รอบนี้พวกเจ้าจะสู้หรือไม่”

ผู้เฒ่าจวงมองหมาปาอย่างเคียดแค้น แต่กลับมิกล้าขยับลงมือ

ทั้งหมดเพราะชายฉกรรจ์ร่างผอมที่นั่งอยู่ข้างกายหมาปาในยามนี้พกดาบไว้ที่ข้างเอว

ชายฉกรรจ์ร่างผอมคนนี้สวมเพียงเสื้อกั๊กบุหนังแพะเพียงตัวเดียว เผยให้เห็นท่อนแขนยาวสองข้างที่กล้ามเนื้อแข็งแรงเหมือนเหล็กกล้า ศีรษะด้านซ้ายเรียบโล้น บนนั้นคือรอยแผลเป็นอันน่าสลดเป็นทางยาว ดาบที่ข้างเอวยาวจนปลายฝักลากพื้น แม้มิได้ชักออกมา แต่กลับทำให้ผู้ที่ได้เห็นรู้สึกถึงความสิ้นหวังรางๆ แค่เห็นก็รู้ว่าเป็นนักเลงที่ฆ่าคนมาแล้วไม่น้อย

เรื่องของจำนวนคน คนที่ผู้เฒ่าจวงเรียกมามีพอๆ กันกับหมาปา แต่เพราะว่าข้างกายหมาปามีคนผู้นี้เพิ่มมาอีกหนึ่ง ผู้เฒ่าจวงรู้ดีว่าต่อให้ตนพาชายฉกรรจ์มาอีกร้อยคนก็หามีประโยชน์ไม่

ผู้เฒ่าจวงแม้มิได้ท่องยุทธภพมาหลายปีแล้ว แต่ยังคงได้รับข่าวสารอยู่เนืองๆ และสืบทราบมาแต่ต้นว่าหมาปาใช้เงินทองจ้างลูกมือฝีมือดีมาสมทบ

คนผู้นี้แซ่เฉิน ในยุทธภพไม่มีผู้ใดรู้ชื่อเสียงเรียงนามของมัน เพียงเรียกมันว่า ‘เฉินดาบปีศาจ’ วัยหนุ่มลักวิ่งชิงปล้นละแวกเฉิงตูจนมีโทษตายหลายคดี แต่กลับสามารถสังหารเจ้าหน้าที่ที่ล้อมจับด้วยตัวคนเดียวครั้งแล้วครั้งเล่า ได้ยินว่าครั้งหนึ่งเฉินดาบปีศาจกำลังเรียกใช้นางโลม ทางการได้รับข่าวคราวจึงมาล้อมจับ มันใช้ดาบเล่มเดียวทะลวงวงล้อมด้วยร่างเปลือยเปล่า ดาบเร็วสังหารสามสิบคนติดต่อกัน ตนเองกลับมิได้สูญเสียแม้เพียงผมสักเส้น หลังจากพฤติกรรมประหลาดครั้งนั้น มันก็ได้รับฉายาเพิ่มอีกชื่อคือ ‘ดาบภูตผีสามสิบ’

เจ้าลูกเต่าหมาปาผู้นี้กลับคบหากับคนที่ร้ายกาจถึงเพียงนี้!

“เป็นอย่างไร ผู้เฒ่าจวง เจ้ายังรอใครอยู่อีก” หมาปายิ้มพลางเร่งเร้าอีกครั้ง ครานี้มันจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อเชื้อเชิญเฉินดาบปีศาจมา แม้ว่าจะเจ็บใจเล็กน้อย แต่พอจินตนาการว่าประเดี๋ยวผู้เฒ่าจวงจะทำหน้าเป็นหมาจรจัด ยอมจำนนต่อหน้าตนเองก็นับว่าคุ้มค่า

เฉินดาบปีศาจที่อยู่เบื้องหลังมันเองก็เข้าใจ ยื่นมือขวาออกมา นิ้วมือดีดเบาๆ บนปลายด้ามดาบ

ผู้เฒ่าจวงมองเห็นอิริยาบถนี้ก็เกิดความรู้สึกเย็นวาบที่สันหลัง

หมาปาบ้าอำนาจและไม่ยอมคน “หากเจ้าไม่อยากสู้ก็ช่าง ข้าหมาปาก็ไม่อยากบีบบังคับ…ใต้เท้าโจว ท่านเห็นว่าเรื่องนี้ควรแก้ไขอย่างไร”

ผู้ตรวจการโจวคิดหาโอกาสไกล่เกลี่ยแต่แรกแล้ว ยามนี้เห็นสถานการณ์แจ่มแจ้ง รีบเอ่ยปากอย่างไม่รอช้า “ประนีประนอมกัน นั่นคือสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว ข้าว่าเอาตามนี้เถอะ คนที่ถูกตีตายก่อนหน้า ทุกครอบครัวต่างได้รับเงินชดเชยสามสิบตำลึง คนที่บาดเจ็บเองก็ดูอาการแล้วให้ยาชดเชยทั้งหมด จัดโต๊ะสำหรับงานเลี้ยงสุราสักห้าสิบโต๊ะที่หอไท่ผิงในเมือง ทุกคนดื่มคนละจอก ยุติกันด้วยมิตรภาพ สองท่านเห็นว่าอย่างไร”

ผู้ตรวจการโจวแม้มิได้กล่าวให้กระจ่าง แต่ขณะพูดล้วนมองไปยังผู้เฒ่าจวง ย่อมบอกเป็นนัยว่าเงินค่างานเลี้ยงสุราให้ผู้เฒ่าจวงผู้พ่ายแพ้เป็นคนออก

ผู้เฒ่าจวงกัดฟันไม่กล่าวคำ ชดเชยด้วยเงินเล็กน้อยเท่านี้เป็นเรื่องเล็ก แต่การยอมแพ้ครั้งนี้ ต่อไปในสายตาคนอำเภอก้วนเซี่ยน มันคงต้องถูกหมาปาเหยียบย่ำอยู่ใต้เท้าไปตลอด แม้ว่าชีวิตจะมิได้เผชิญอันตรายแบบแต่ก่อน แต่ว่ากิจการที่ดินของผู้เฒ่าจวงยังต้องอาศัยชื่อเสียงหน้าตาหากิน ผู้เฒ่าจวงคือคนกร้านโลก แต่กลับต้องมาเสียหน้าในวันเดียว จากที่เมื่อก่อนรังแกผู้อื่นกลับเปลี่ยนเป็นถูกรังแก มันมิยินยอมจริงๆ